Muzyka filmowa - jak połączyć dwie pasje?: kwietnia 2012

Mamy dziś 14 kwietnia - nie sposób w tym dniu ominąć tak istotnego tematu jak rocznica zatonięcia Titanica, szczególnie, że jest to 100. rocznica, nakręcono trójwymiarową wersję znanego filmu, a śladami historycznego liniowca ruszył wycieczkowy rejs pełen wspomnień - tak, dziś mowa będzie o Titanicu z 1997 roku i wszytkim znanym utworze Hymn to The Sea.

źródło: eu.movieposter.com

Titanic był brytyjskim transatlantykiem klasy Olimpic, należącym do towarzystwa okrętowego White Star Line. W chwili wodowania, w roku 1911 Titanic był największym obok bratniego Olimpica parowym statkiem pasażerskim na świecie - mógł pomieścić 2435 pasażerów (choć w pierwszym i jedynym rejsie płynęło 1324 pasażerów + 892 członków załogi), miał długość nieomal 270 metrów, szerokość 30 metrów oraz wysokość 50 metrów, mógł przy tym płynąć z prędkością nawet 26 węzłów (ok. 48,2 km/h). Cechą charakterystyczną dla Titanica były 4 kominy, z których jeden był atrapą, stworzoną na potrzeby prestiżu - aby pokazać niebywałą siłę i wielkość tej jednostki pływającej.

źródło: titanicuniverse.com

Kapitanem statku został 62-letni wtedy Edward John Smith - wcześniej był on m.in. kapitanem wyżej wspomnianeg Olimpica, zaś przeniesienie na Titanica miało być ukoronowaniem jego marynarskiej kariery - po ukończeniu dziewiczego rejsu statku miał bowiem zamiar przejść na emeryturę.
Podobno zapytany o jego opinię na temat bezpieczeństwa statku powiedział: Nie potrafię sobie wyobrazić warunków, które mogłyby spowodować zatonięcie tego statku, ani żadnego rzeczywiście poważnego wypadku, jaki mógłby mu się przytrafić. Współczesne budownictwo okrętowe ma już tego rodzaju problemy daleko za sobą.
W trakcie katastrofy, po odpłynięciu szalup ratunkowych nie podjął się próby ratowania samego siebie - przez tubę oficerską nadał komunikat do członków załogi: Spełniliście swój obowiązek, zwalniam was, ratujcie się w imię Boże, po czym udał się na mostek kapitański i tam pozostał do samego końca. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.

źródło: wikipedia.org

10 kwietnia 1912 roku statek wyruszył w swój dziewiczy rejs - i już tutaj pojawiły się pierwsze problemy, ponieważ na skutek działania kilwateru (zburzonej przez ruch i obroty śrub warstwy wody) mały statek New York oderwał się w porcie od lin cumujących i nieomal nie zderzył się z Titaniciem. Jakiś czas później pasażerowie zauważyli jednego z członków załogi, całego umorusanego pyłem, który próbował wyjść po "utknięciu" w atrapie komina, co poniektórych przestraszyło. Mimo iż drugi ze wspomnianych czynów był jedynie niewinnym żartem załogi, część pasażerów wysiadła z pokładu statku w pierwszym napotkanym porcie, czyli Queenstown - decyzja ta prawdopodobnie uratowała tym pasażerom życie.
14 kwietnia 1912 roku, o godzinie 23:40, marynarze zlokalizowani na bocianim gnieździe statku (niewyposażeni w lornetki ze względu na nieuwagę jednego z oficerów) zauważyli na wprost górę lodową, co natychmiast zasygnalizowali na mostek kapitański - pierwszy oficer William Murdoch, chcąc uniknąć zderzenia nakazał aby zatrzymać silniki i skręcić statkiem w lewo. Decyzja ta prawdopodobnie częściowo przyczyniła się do szybszego zatonięcia statku, gdyż po 37 sekundach od zauważenia góry lodowej, statek otarł się o nią prawą burtą statku, która była jedną z najsłabszych części statku, zdecydowanie słabszą od np. jego dziobu - a to prawdopodobnie w niego uderzyłaby góra lodowa, gdyby nie próbowano skręcać, a jedynie próbowano zatrzymać silniki. Otarcie o górę lodową spowodowało serię niewielkich rozszczelnień (łącznie ok. 1,2 m²) na długości ok. 90 metrów, wzdłuż kadłuba - w wyniku tych uszkodzeń zatopionych zostało sześć pierwszych przedziałów, Titanic zaś wg obliczeń nie miał prawa utrzymać się na wodzie przy zalanych więcej niż czterech przedziałach. Wyrok zapadł.

źródło: photosfan.com

O katastrofie można pisać bardzo wiele - najważniejszym wydaje się to, że o godzinie 2:20 było już po wszystkim - statek zatonął w całości. Opieszałość załogi, niejasna rola radiotelegrafistów, zbyt mała ilość szalup ratunkowych i niepełne ich wykorzystanie (wykorzystano jedynie 69,9% wolnych miejsc), a także przepisy rozgraniczające pasażerów klasy I i II od pasażerów klasy III (z których powodu uratowało się jedynie ok. 1/4 pasażerów ostatniej klasy) spowodowały, że z ponad 2200 pasażerów Titanica uratowało się zaledwie ok. 750.
Odniosę się również do pewnego mitu, powielonego zresztą w filmie, jakoby Titanic miał pędzić przez Ocean Atlantycki, aby zdobyć Błękitną Wstęgę Atlantyku – nagrodę dla liniowca, który w najkrótszym czasie przepłynie Ocean Atlantycki. Nie było to prawdą, gdyż już w trakcie projektowania liniowca wiedziano, że doświadczenie konstruktorów Titanica ma się nijak do konstruktorów dotychczasowego rekordzisty - Mauretanii z linii Cunard Line, wywodzących się z Admiralicji. Konstruktorzy Mauretanii byli bardziej doświadczeni w budowaniu szybkich statków, więc konstruktorzy ze stoczni Harland and Wolff (gdzie zbudowano Titanica) darowali sobie konkurowanie w tej kategorii, skupiając się na innych elementach charakterystycznych dla klasy Olimpic. Możliwe jest zaś, że prezes White Star Line nalegał na pobicie rekordu prędkości Olympica - siostrzanej jednostki Titanica.

Historię Titanica w roku 1912 opisywały nieomal wszystkie gazety na świecie - mimo iż nigdy twórcy statku nie nazywali go niezatapialnym, to z powodu specjalnie przygotowanej reklamy producentów grodzi wodoszczelnych etykieta ta przylepiona została do Titanica - co za tym idzie katastrofa, poza oczywistą grozą z powodu śmierci nieomal 1500 osób, wzbudzała ogromną sensację.
W 1913 roku, w Londynie ogłoszono ustalenie nowych przepisów o środkach ostrożności i urządzeniach ratowniczych - sprecyzowano obowiązki radiotelegrafistów, sprecyzowano sygnały ratunkowe oraz zmieniono normy proceduralne - wszystko to oczywiście za sprawą Titanica.
W tym klipie możecie zobaczyć najnowszą rekonstrukcję przebiegu katastrofy - uważam, że jest ona bardzo ciekawa i odpowiada na większość pytań, stawianych przez zainteresowanych: